Pukul sepuluh di penghujung Januari
Kau singgah entah apa perlunya
Tanpa malu menyelinap pada kolong pintu
Lantas merembes di dinding-dinding juga genting-genting
Aku tenang-tenang berbaring pada ambin
Kau sewenang-wenang menjatuhkan diri di atas kening
Aku lantas sejadi-jadinya memaki
Kau lekas buru-buru jadi debu
Usai petang kau minta diantar pulang
pada penghujung jalan,
kau hilang.
